Nation Sack is de naam voor de fotogenieke joint venture tussen guitarpicker par excellence Greg Koch en de pigment-arme Afro-Amerikaanse bluesshouter Malford Milligan. Voeg daarbij de minutieuze rhythmsection in de personen van Tom Good aan de bass en Del Bennett op drums, en je krijgt als resultaat een explosieve gig die de medemuzikant  stimuleert dan wel ontmoedigt. ’t Is maar hoe je tegen het leven aankijkt. Wil je de beste zijn, dan heb je een klein probleem.

Koch is onderhand in ons kleine bacillenland bij de incrowd toch al enigszins bekend geraakt. Is het niet van zijn concerten in de Borderline, dan misschien als product demonstrator van Fender op één van de grote muziekinstrumenten beurzen zoals de Frankfurter Musikmesse of de N.A.M.M.
Malford Milligan kennen we van Storyville en zijn escapades met Double Trouble. Hij is momenteel stif goed bezig met zijn Malford Milligan Band.

Samen vullen ze mekaar perfect aan, al was het maar om alles een beetje aan de grond te houden, als je begrijpt wat ik bedoel. Greg Koch’s gitareske uitstappen dreigen anders aan de gravitatie van ons aardbolletje te ontsnappen. Maar nee, laat ik eerlijk blijven. Greg blijft ten allen tijde, en ondanks zijn virtuositeit, zeer goed verteerbaar, zelfs voor de ‘modale’ luisteraar, die ook nog wat plezier wil maken op concerten. Onder andere zijn keuze van nummers en/of de medleys die hij ermee aan elkaar rijgt, zullen hier niet vreemd aan zijn. Er wordt zelfs gedanst !
En er is ook zijn relativerende zin voor humor. Greg meet zich een cartooneske rockstar pose aan, een parodie op de succesvolle rockicoon. Hij heeft een bijzonder hoog ‘Britse droge flegmatieke humor’-gehalte voor een Amerikaan.

De eerste set zat volgepakt met bekend spul. Toch altijd weer blij het hun nog eens te horen doen. Zelfs “Goin’ Down” mocht nog eens de revue passeren. John Lennon’s “Jealous Guy” daarentegen mogen ze voor mijn part van de setlist schrappen. Malford’s stem leent zich niet voor dit nummer en ook Greg voegt niets toe aan dit nummer. Laten we het dus maar houden bij het origineel en Brian Ferry’s versie van dit overigens prachtige nummer. Enkele nummers toch ook van de nieuwe CD “Nation Sack”. Een bijzonder fraaie versie van T-Bone’s “Stormy Monday” met extensieve intro, schitterende vocals by Malford en succulente gitaar van Greg. Ook de original “The Same Ole”, getekend Greg-Milligan, vond een plaatsje in de eerste set en ons muzikaal hart. Afsluiter werd Greg’s gitaar-epos/clinic met cinema-allures “Surf Zep”. Dick Dale meets Jimmy Page. Malford mocht ondertussen al zijn appelsien van den halftime gaan opeten.

Steeds weer ben ik met stomheid geslagen door de veelzijdigheid en grondige kennis van de gitaar van Greg Koch. Hij lijkt er wel mee geboren te zijn, een Stratocastertje als nageboorte, verbonden met de navelstreng. Hij verenigt de kenmerkende stijlen van Robben Ford, Jeff Beck, Eric Johnson, Jimmy Page, James Burton, Danny Gatton, Albert Lee, Albert Collins en Dick Dale…in zich, en maakt er een sublimatie ad fundum van. Hallucinant ! De man haalt flageoletten uit zijn gitaar alsof het niets is op gelijk welke plaats op zijn fretboard. Overtones, feedback en clippings zijn bij hem geen toevalligheden, maar hij controleert ze tot in hun toonhoogte, en hij speelt een halve octaaf op één snaar door ze in te drukken achter de nut.

Het eerste nummer van de tweede set was een ode aan het levenswerk van Darwin. Fred Klee ging een aireke meezingen. Samen met Malford en Greg kon hij de twijfelaars aan bovengenoemde’s stelling over de evolutie van de speciën meteen overtuigen. “Shakey Ground” was het gegeven, en Malford en Fred deden de grond daadwerkelijk schudden. Een prachtig visitekaartje ook voor de rhytmsection.

Verder werd de nieuwe CD nog uitgebreid in beeld gebracht, waaronder “Clean Livin’”, “Livin’ the Dream” en “Wes Get Funky”.
Greg mocht van Malford ook tijdens deze tweede set nog eens solo van bil gaan. Dat deed hij met zijn “Chicken Bucket”, een super speedy adrenaline geladen tour de force van supersonische country-picking, Danny Gatton gescheten, The Hellecasters in betere en snellere doen, een waanzinnige medley van alles en nog wat, met een volledige versie van “Folsom Prison Blues” en met een ontelbaar aantal fragmenten en hints en rifjes van “Sandman, Lady Madonna, Stairway to Heaven….” Het kon niet op.

“You want more ? Do you want more ? Than you shall have it, because we are Easter bunnies !!”

Met deze zin beantwoordde Greg het applaus, en ze waren terug vertrokken voor een viertal nummers van een kwartier.

Een show van Koch en zijn bacillen van dienst is een inter-actieve happening. Zelfs al doe je niets dan kijken en luisteren, toch ben je actief bezig door te proberen uit te vlooien hoe deze guitar-wizard het verdomme aan boord legt om al deze wonderlijke sounds uit zijn axe te wringen.

Yours truly
witteMVS